In mijn manier van muziekbeleven geldt één hoofdregel: Muziek mag niet onschuldig zijn. Dat betekent dat het ergens over moet gaan. Dat het wezenlijk is, en misschien ook aanstoot geeft.

Muziek die aanstoot geeft is beter dan muziek die langs je heen glijdt. Muziek die irriteert, obsedeert, graaft, wankelt, danst, valt, opheft, grenzen opzoekt, leeft.

Die grenzen zeggen iets over hoe mensen met elkaar omgaan. Waarom ze grenzen opzoeken. Of juist in het veilige midden van de verwachting en bevestiging ervan willen blijven.

Muziek die zijn eigen noodzaak bezingt is uiteraard spannender dan muzak in de Bijenkorf.

Maar als muziek aanstoot wil geven, dan moet het ook niet vervreemden van het publiek. Alleen avantgarde om het piep-knars bereikt niemand en zet dan ook weer niemand aan het denken.

Met weemoed denken we terug aan de première van Le Sacre du Printemps in 1913 in de Opera in Parijs. Dat werd een regelrechte rel. Maar wellicht ook een rel omdat het publiek van toen ook naar het theater ging in de hoop dat ze weer eens een lekkere rel zouden meemaken.

Dat is heel wat anders dan de receptie die nieuwe muziek momenteel krijgt van de eminence grise van kunstminnend Nederland.