Telkens weer opnieuw beginnen | Afdrukken |
maandag, 18 juli 2011 20:25

Filosoferen is telkens opnieuw beginnen. Je hebt filosofen die iets opbouwen en de volgende keer doorgaan waar ze gebleven zijn. En je hebt filosofen die iedere keer weer opnieuw een steen zoeken en beginnen. Te bouwen of te hakken. Waarom zou je iets groots bouwen? Waarom zou je telkens opnieuw beginnen? Je kunt een huis bouwen om in te wonen, of een kasteel om te pronken, of mensen erbuiten te houden. Je kunt stenen stapelen om je weg te markeren of terug te vinden wanneer de paden onzeker zijn. Wie of wat wil je bereiken met je grote gebouw? De hoogste hemel? Het uitzicht? Of zit je er als prinses in opgesloten? Telkens opnieuw beginnen is dat je iemand ontmoet. Wanneer je iemand ontmoet begin je altijd opnieuw. Ontmoeten is iets anders dan tegenkomen. Je komt alleen mensen tegen die de verkeerde kant uit lopen. Mensen die elkaar ontmoeten lopen altijd naar hetzelfde punt toe. Een oogcontact, groet of glimlach is altijd nieuw. Opnieuw. Omdat een oogcontact dat niet nieuw is geen contact maakt. Omdat een glimlach die niet nieuw is niet glimt en niet lacht. En omdat een groet die niet nieuw is niet groet. Omdat in een ontmoeting de hele wereld buigt, verbuigt, vormt naar dat centrum.

Als filosoferen communiceren is, dan weef je draden van taal die van ontmoeting naar ontmoeting verbinden. Maar de draden blijven niet, die lossen weer op nadat ze hun verbindend werk gedaan hebben. Zodat alleen de laatste ontmoeting als een steen telkens rimpelt in de vijver. Met ieder moment van ontmoeting kan je een paar eenvoudige woorden inspireren die verbinding maken, die iets toevoegen, aanreiken. Grote bouwsels zijn als loshangende draden van verlaten en verstofte spinnenwebben. Als al dat filosoferen zin heeft, dan wordt er heel af en toe een simpel zinnetje geboren. Zomaar omdat het je overkomt als je telkens opnieuw begint. Zo’n enkel klein tijdelijk zinnetje dat jou ontmoet is de moeite waard. Telkens opnieuw.